Iguana Island leży zaledwie 5 km od wybrzeży panamskiego półwyspu Azuero. To wyspa z gatunku tych „rajskich”. Palmy i biały piasek oblewany turkusowymi falami. Na pierwszy rzut oka miejsce, mimo niewątpliwego uroku, nie wyróżnia się spośród sobie podobnych. A jednak urzekło mnie szczególnie. Jak urzekłoby pewnie każdego miłośnika gadów. Isla Iguana to także pierwsze miejsce w Panamie, w którym zobaczyliśmy słońce.
Iguany:
Wyspę, jak sama nazwa wskazuje, z jakiegoś powodu upodobały sobie Iguany, które są tu wszechobecne. Dzikie i te nieco oswojone, chowające się w zaroślach i wygrzewające na skałach. W głębi wyspy łatwiej je spotkać niż ludzi. Choć legwany są źródłem mięsa w Ameryce Środkowej i południowej od ponad 7000 lat i do tej pory bamboo chicken czy chicken of the tree (jak zwane jest iguanie mięso) dla wielu jest rarytasem, gady z Isla Iguana nie trafiają na miejscowe talerze. Utworzony tu rezerwat kategorycznie zabrania polowań na wszelką zwierzynę, a jaszczurki są raczej dokarmiane niż zjadane. I choć same potrafią doskonale o siebie zadbać, nie pogardzą i darowaną miską ryżu.
Gady uważane są powszechnie za zwierzęta mało kontaktowe. Tymczasem legwany rozwinęły cały system mowy ciała służący komunikacji między sobą, a także z innymi gatunkami. Poprzez kiwanie głową i ruchy fałdami skórnymi na podgardlu, podtrzymują społeczne interakcje. Zależnie od ilości czy zamaszystości kiwnięć legwany się witają, znaczą terytorium, zdobywają partnera czy wyrażają agresję.
Kraby:
Na wyspie wręcz roi od krabów pustelników. Brak pancerza na miękkim odwłoku sprawia, że zwierzęta ukrywają go w napotkanych muszlach martwych mięczaków. W ciągu życia muszą ich szukać kilkakrotnie, gdyż wraz ze wzrostem, potrzebują coraz większego “mieszkania”. Zarówno rozmiar jak i przydatność muszli pustelnik bada dokładnie szczypcami. Jeśli uzna pancerz za odpowiedni, natychmiast się do niego przenosi. Ponieważ muszle gwarantują pustelnikom przetrwanie, skorupiaki nierzadko toczą o nie walki. Rytm życia krabów wyznaczają przypływy i odpływy. Fakt, że poruszają się bokiem i znikają znienacka w piasku sprawił, że w wielu kulturach zwierzęta te kojarzone były z podstępem i nieszczerością.
Bomby w raju:
Spokój wyspy został drastycznie zakłócony podczas II Wojny Światowej, gdy Armia Stanów Zjednoczonych uczyniła z niej poligon artyleryjski. Ćwicząc swą celność, wojsko zrzucało na wyspę i okoliczne rafy bomby i pociski. Aby oczyścić teren, w latach 90-tych zdetonowano 2 bomby, z których każda ważyła tonę. I choć na pierwszy rzut oka po burzliwych wydarzeniach nie pozostał ślad, zachwiały one mocno tutejszym ekosystemem. Na szczęście dziś iguany mają się świetnie, a dzikie życie wciąż kwitnie.
Iguana Island praktycznie:
- Na Isla Iguana najłatwiej dostać się z plaży w Pedasi. Z centrum miasteczka do plaży jest dalej, niż wskazywałby na to opis w przewodniku. Kręta droga prowadzi ostatecznie do celu, ale może się dłużyć. Nam udało się złapać stopa, jednak poza sezonem ruch jest tu bardzo niewielki.
- Za transport łódką w obie strony zapłaciliśmy 55$. Trzeba się targować, bo cena wyjściowa potrafi być znacznie wyższa. O niższą cenę łatwiej w sezonie, gdy panuje większy ruch.
- Na wyspie trzeba uiścić opłatę za przebywanie na terenie rezerwatu.W przypadku przyjezdnych wynosi ona 10 $ od osoby. Jest to opłata ustalana na szczeblu rządowym i nie podlega negocjacjom. Opłata dla miejscowych jet znacznie niższa.
- Nocowanie na wyspie jest nielegalne.
