Z Illinois do Utah, czyli pierwszy dotyk Ameryki

„To, co patrzy właśnie przez nasze oczy i słyszy przez nasze uszy, jest świadomą nieograniczoną przestrzenią. Istnieje poza przychodzeniem i odchodzeniem, narodzinami i śmiercią”.

Ole Nydahl

 

Samolot dotknął podłoża O’Hare w Chicago. Jeszcze tylko odprawa (którą przedłużali skutecznie przybysze z Azji, nie skalani ani odrobinę znajomością language), wypożyczenie samochodu (które nie przebiegło bez komplikacji, ale o tym innym razem) i Ameryka stanęła przed nami otworem.

Ameryka niejednoznaczna. Dla jednych będąca światem kiczu, komercji, konsumpcjonizmu, ubogiej historii i pustych mieszkańców zakochanych w śmieciowym jedzeniu. I choć z niektórymi stwierdzeniami trudno się nie zgodzić, rozpatruję ją przede wszystkim jako ziemie, na których przez miliony lat procesy geologiczne ukształtowały niesamowite tereny. Jako przestrzenie i siły natury, przed którymi czuje się respekt. Jako kontynent z burzliwą, smutną i wcale nie krótką historią. Historią bogatych kulturowo, wspaniałych cywilizacji, których zdziesiątkowani, zepchnięci na margines potomkowie unikają patrzenia Ci w oczy. A także kraj tego specyficznego klimatu przydrożnych moteli i stacji benzynowych, ulotnego… ale o tym kiedy indziej.

Droga, przestrzeń, wiatr we włosach. Na to czekaliśmy.

Z początku wiatru we włosach nie było, bo temperatura absolutnie nie zachęcała do otwierania szyb w samochodzie. Droga i przestrzeń owszem. Z tym, że od Illinois do Nebraski przypominała raczej rodzime tereny rolnicze w skali makro. W dwa dni przerobiliśmy większość pór roku. Od wczesnej wiosny w Illinois, poprzez zimę w górnych partiach Kolorado, by w Utah znaleźć się latem. Przemieszczaliśmy się szybko, by dotrzeć do pierwszego z wielu potencjalnych miejsc przeznaczenia (zaczynających się w Utah).

Najpierw było więc pospieszne opuszczenie Chicago i nocleg w Morris (w Super 8 – jednej z dwóch najpopularniejszych sieciówek tutejszych moteli). Była Iowa – która swą nazwę „piękny kraj”, zawdzięcza miejscowemu plemieniu indiańskiemu (co zresztą charakterystyczne jest dla pochodzenia nazw wielu stanów). Obecnie 9/10 obszaru Iowa zajmują farmy i plantacje kukurydzy.

Była niesamowicie wietrzna Nebraska – czyli indiańska „szeroka woda” i nocka w samochodzie w Cozad Rest Area Westbound. W Kolorado równiny zastąpił krajobraz wyżynny i górzysty, a Góry Skaliste powitały nas śniegiem.

Strome ścieżki, (jak ta widoczna po prawej stronie) mają specjalne przeznaczenie. Otóż posłużyć mają ciężarówkom, których hamulce odmówiły posłuszeństwa. Jeśli tylko kierowca stwierdza, że samochód nie współpracuje jak powinien, zjeżdża objazdem zakończonym taką właśnie stromizną. Wadliwy pojazd ma tu szansę wyhamować, unikając czołówki czy innych niechcianych zdarzeń.

Krótko po minięciu Gór Skalistych pogoda zmieniła się zupełnie, a biel ustąpiła miejsca wspaniałym skalnym formacjom o różnorodnych odcieniach i kształtach. Ich ogrom jednocześnie przytłaczał i budził podziw. Podziw ten miał nas już w tej podróży nie opuścić. A tymczasem wjechaliśmy do Utah…

A przy okazji:

• Kolorado jest jednym z trzech stanów USA nie mających naturalnych granic. Wyznaczają je długość i szerokość geograficzna, co sprawia, że stan ma kształt czworoboku.
• Kolorado to pierwszy stan, który zdecydował się na legalną sprzedaż marihuany w sklepach. Palenie i posiadanie marihuany we własnym domu jest legalne od listopada 2012 r. w stanach Kolorado i Waszyngton. W niektórych stanach można jej też używać w celach medycznych. Jednak w Kolorado marihuana sprzedawana jest także po prostu w celach rozrywkowych (legalnie od 21 roku życia).
• Stan obfituje w jedne z najlepszych tras zjazdowych i wyciągów narciarskich w USA, także tych bardzo rozpoznawanych (kto nie słyszał o Aspen)
• Wielki Kanion Kolorado nie znajduje się w Kolorado, lecz w Arizonie. Dlatego o nim jeszcze nie teraz.